به امید روزی که پستای مسخره نذارم...

امروز یکی از بلاگرای قدیمی تو کانال تلگرامش حرف از رادیویی زد که اونموقع ها میساختش و من یاد روزایی افتادم که یه دانش آموز دبیرستانی بودم و یه دوست بلاگر داشتم به اسم هیژده که رادیو میساخت و چقد عجیب میچسبید شنیدنشون...

چقدر وبلاگ خاص و باحالی داشت...

چه حیف که الان از هیچکدوم از آدمای اون دوران خبری ندارم...

چقد همیشه دلم میخواسته منم کارای خاص بکنم...چیزای خفن بنویسم اما خب هیچوقت نشد و نمیشه انگار...

امشب مسئول بخشمون پیام داد که خدمه بخشمون کرونا مثبت اعلام شده و همه بیاید برای آزمایش و گرافی...

نمیدونم تهش چی میشه...اما خب قطعا این بیمارستان رفتنا اومدنا تهش میتونه همچین سوغاتی ای برامون داشته باش...

نگران خودم نیستم،نگران خانوادمم که نکنه به خاطر من آلوده شن...

به شخصه از مریضای مشکوک هم گرافی گرفتم این مدت...اما خب اینکه خدمه بخشمون درگیر شده،احتمال درگیر شدن هممون خیلی بالا میره...

نمیدونم تهش چی میشه...اما هرچی که هست الان نگرانم...

شعر یادوم رَ....از گروه سیریا

مدام داره پلی میشه و پاهام با ریتمش هماهنگ میشه و با خوندنش درست همونجا که میگه : که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی قلبم پر از عشق میشه و چشمام پر از اشک...

بعضی آهنگا یجوری حل میشن تو وجود آدم که نمیتونی ازشون دست بکشی...

لهجه جنوبیِ فوق العاده...عاشقانگیش...حتی سرفه های وسطش...

میام تا نزدیک لبات...دِلِی دلی شعر یادوم رَ...

شعر یادوم رَ.........

خدایا اگه میشنوی..این حجم از سنگ انداختن جلو پام روا نبوده و نیست...

دچار نگرانی, قبل از شروع کار شدم...بعد از کلی بالا پایین خیلی یهوویی جور شد که من همینجا تو شهر خودم برم طرح..درصورتی که تا دیروز قرار بود برم یکی از شهرستانای اطراف...اما الان با اینکه بهتر شده شرایط ولی نگرانم..که نکنه شرایط کاریم تو همون شهرستان اطراف اینجا بهتر باشه...نکنه شیفتاش فلان باشه...نکنه حقوق و مزایاش بسان باشه...نمیدونم چرا انقد ذهنم جنبه های منفی رو میبینه شاید بخاطر اینه که از شرایط پیش روم آگاهی ندارم...